Prawo szczególnej życzliwości

W przeciwieństwie do tekstu Prawo powszechnej życzliwości, który dotyczył właściwego stosunku do ludzi w ogóle, Prawo szczególnej życzliwości wiąże się z nakazami, obowiązkami lub właściwym postępowaniem niektórych grup ludzi i wobec niektórych ludzi: matek, braci, sióstr, żon, krewnych w ogóle, przyjaciół, władców…

Starożytne Chiny

Starożytny chiński mędrzec Konfucjusz zalecał właściwy stosunek do rodziców i starszych braci:

Człowiek szlachetny troszczy się o pień, gdy bowiem pień jest mocno zakorzeniony, droga może się rozrastać. Niewątpliwie właściwe traktowanie rodziców i starszych braci to główny pień cnoty (Konfucjusz, Dialogi konfucjańskie).

Dobry władca powinien troszczyć się o całe państwo:

Gdyby władca […] otoczył opieką całe państwo, czyż nie należałoby nazwać go cnotliwym? Mistrz powiedział: Nie wystarczy powiedzieć: »cnotliwy«. Byłby on bez wątpienia świętym mędrcem (Konfucjusz, Dialogi konfucjańskie).

Kultura staronordycka

Staronordycka Pieśń o Sygrdrijie zaleca wierność przyjacielowi nawet w skrajnych sytuacjach:

Radę daję ci po pierwsze, byś wobec przyjaciół bez zarzutu postępował; byś zemsty nie szukał, choć ci krzywdę czynią (Pieśń o Sygrdrijie).

Kultura babilońska

Niewłaściwy stosunek do starszej siostry, która w kulturze babilońskiej była traktowana jak druga matka, znajduje się na liście grzechów babilońskich tabliczek z zaklęciami:

Czy obraził starszą siostrę? (Lista grzechów).

Starożytny Egipt

Należy kochać swoją żonę:

Załóż sobie dom i miłuj w nim żonę swoją, jak przystoi. […] Raduj serce jej, dopóki żyjesz (Nauki Ptahhotepa).

Niby oczywiste, a jednak trzeba ludziom o takich rzeczach przypominać.

Kultura staroangielska

Staroangielski poemat zaleca pełne oddanie wobec swoich krewnych:

Zacnie myślącemu nic nie może zażegnać, czego żąda pokrewieństwo (Beowulf).

Starożytna Grecja

Trzeba kochać swoje dzieci, rodzinę, a najbardziej należy miłować bogów. Miłość do swoich bliskich jest zgodna z naturą. Kochać należy także swoją ojczyznę. Takie nauki podają autorzy wywodzący się ze starożytnej Grecji:

A czy Sokrates nie miłował swych dzieci? Owszem, miłował, tylko że miłował jak człowiek wolny i świadom tego, że pierwej trzeba być miłośnikiem bogów (Epiktet, Diatryby).

Czuła miłość [do swoich] jest zgodna z naturą i piękna (Epiktet, Diatryby).

Nie muszę być przecież beznamiętny jak posąg z kamienia, lecz muszę zachować swoje właściwości wrodzone i nabyte, jako człowiek bogobojny, jako syn, jako brat, jako ojciec, jako obywatel (Epiktet, Diatryby).

Czyżby ze wszystkich śmiertelnych tylko Atrydzi swe żony umieli kochać? Toż każdy mąż, gdy rozumny i prawy, troszczy się, kocha tę swoją (Homer, Iliada).

Też taki z ciebie mędrzec, a nie dojrzałeś, że od matki i od ojca, i od innych przodków wszystkich cenniejsza jest ojczyzna i większej czci godna, i świętsza i we większym zachowaniu jest u bogów i u ludzi myślących, i czcić ją potrzeba, i ustępować jej, i czołem bić przed ojczyzną, kiedy się gniewa nawet, raczej niż przed ojcem, i albo ją przekonywać, albo robić, co ci każe, i znosić, jeżeli coś znosić poleci, a cicho siedzieć, choćby cię bito i więziono, i wiedziono na wojnę, na rany i na śmierć (Platon, Kriton).

Starożytny Rzym

Starożytny rzymski filozof pisał, że związki rodzinne mają szczególną wartość:

Najlepszy sposób utrzymania związku i społeczeństwa między ludźmi jest na tych zlewać największe dobrodziejstwa, którzy są z nami najściślej złączeni (Cyceron, O powinnościach).

Odpowiednie więzi łączą nas z przyjaciółmi, rodziną i ojczyzną:

Częścią ojczyzna, częścią rodzice, częścią przyjaciele roszczą sobie do nas prawo (Cyceron, O powinnościach).

Chrześcijaństwo

Chrześcijaństwo nakazuje troskę o domowników:

 A jeśli kto nie dba o swoich, a zwłaszcza o domowników, wyparł się wiary i gorszy jest od niewierzącego (1 Tm 5, 8).

Władza ziemska powinna być respektowana:

Przypominaj im, że powinni podporządkować się zwierzchnim władzom (Tt 3,1).

Zalecam więc przede wszystkim, by prośby, modlitwy, wspólne błagania, dziękczynienia odprawiane były […] za królów i za wszystkich sprawujących władzę (1 Tm 2, 1‒2).